Rozdział 10.

"- to ja przepraszam. – usłyszałam jego zachrypnięty głos. Odwrócił moją twarz palcem i spojrzał mi głęboko w oczy. Znów poczułam jak przeszywa mnie wzrokiem, jak mnie rozbiera, dostając się do mojej duszy, do mojego serca. – Kocham cię.. – wyszeptał. "

Powoli otworzyłam powieki, czując jak okropny ból przeszywa moją głowę. Odwróciłam się. Obok mnie spał Harry, obejmując moją talię ramieniem. Uśmiechnęłam się pod nosem. Przypomniał mi się mój cudowny sen, w którym powiedział mi dwa najpiękniejsze słowa. Wiedziałam, że to niemożliwe, by stało się rzeczywistością. Ułożyłam dłoń na jego lekko roztrzepanych lokach. Zaczęłam bawić się pojedynczymi kosmykami jego włosów, kiedy poczułam jak chłopak delikatnie się porusza. W następnej chwili, poczułam jak przeszywa mnie swoimi zielonymi tęczówkami. 

- Alex. - wyszeptał, po czym ukazał swoje urocze dołeczki. 

- dzień dobry. - uśmiechnęłam się do niego.

- jak się czujesz? - spytał, ponosząc głowę i układając dłoń na moim policzku. - jesteś taka zimna.. - stwierdził, muskając moją skórę. Przysunął się bliżej i objął mnie szczelniej. 

- przepraszam cię. - rzuciłam po chwili, przypominając sobie co się tak właściwie stało. Czułam się tak cholernie głupio. Jak można zemdleć w ramionach chłopaka. Jak można stracić przytomność, całując się z kimś. Czułam zażenowanie. 

- nie masz za co. - uśmiechnął się. - to ja przepraszam. Przeze mnie stało się jak się stało. - mówił cicho, wciąż muskając moje policzki. 

- zrozumiem, jeśli nie będziesz więcej chciał mnie odwiedzać. - odwróciłam twarz, w stronę okna. 

- nie gadaj głupot. Tak szybko się ode mnie nie uwolnisz. - rzucił, podnosząc się do pozycji siedzącej. 

Patrzyłam na chłopaka, który poprawiał sobie włosy. Uśmiechnęłam się na widok jego ruchów głową. Nagle przypomniał mi się mój sen. Z początku bałam się o nim w ogóle wspominać, ale myśli nie dawały mi spokoju. Postanowiłam więc wypytać Harry'ego, o to co właściwie się stało. Pamiętam jedynie, że mnie całował, a później ujrzałam ciemność. A potem ten sen. Wciąż miałam nadzieję, że to jednak nie był tylko sen. 

- Harry? - rzuciłam.

- hm? - uniósł głowę, przerywając poprawianie włosów. 

- możesz mi powiedzieć co tak właściwie się wydarzyło? Ja kompletnie nic nie pamiętam. - podniosłam się, siadając na łóżku i zakładając włosy za ucho. Chłopak wziął głęboki oddech i spojrzał mi w oczy. 

- no więc.. - zaczął powoli, a ja widziałam, że chyba się czegoś obawia. 

- no? - posłałam mu zachęcający uśmiech.

- całowaliśmy się. Było tak cudownie. Ale nagle poczułem jak się osuwasz. Później okazało się, że zemdlałaś. Nie wiedziałem co się dzieje. - opowiedział na jednym wydechu. Westchnęłam i kiwając z niedowierzaniem głową, zwróciłam wzrok w stronę okna. 

- już dawno nie bałem się o nikogo tak bardzo. - szepnął, chwytając moją twarz w dłonie i odwracając ją tak, bym mogła spojrzeć w jego oczy. Zielone, niesamowite tęczówki chłopaka miały w sobie tajemniczy blask. Nie mogłam oderwać od nich wzroku, ani wypowiedzieć choćby jednego słowa. 

- Alex? - usłyszałam jego cichy, zachrypnięty głos. Otrząsnęłam się z letargu, który wywołały jego zielone ślepia. Uniosłam brew i spojrzałam na niego pytająco. - powiesz mi co się z tobą tak właściwie dzieje? 

Wiedziałam, że ten dzień musi w końcu nadejść. Widziałam, że to pytanie męczy Harry'ego od samego początku. I wcale mu się nie dziwiłam. Nie wstydziłam się swojej choroby, nigdy. Przestałam się jej już nawet bać. Jednak teraz poczułam się totalnie bezradną i beznadziejną w obliczu Hazzy. Pragnęłam powiedzieć mu prawdę, jednak bałam się tego. Bałam się jego reakcji. Byłam chyba trochę egoistyczna. Nie chciałam bowiem tak szybko go stracić. Byłam pewna, że jeśli dowie się prawdy, na pewno przestanie mnie odwiedzać. I już nigdy nie będzie mi dane spojrzeć w jego piękne, zielone oczy. Nagle poczułam jak robi mi się gorąco. Wiedziałam co to znaczy, ale nie chciałam tak szybko dać się chorobie. Odetchnęłam głęboko i spojrzałam na chłopaka. Siedział z wyczekującą miną i nie spuszczał ze mnie wzroku. 

- na pewno chcesz wiedzieć? - spytałam.

- tak. - kiwnął głową i złapał mnie delikatnie za dłoń. Przyjemne ciarki przeszyły całe moje ciało. Poczułam w sobie odwagę. 

- mam raka mózgu. Złośliwego. - wypowiedziałam na jednym tchu. Chłopak siedział bez ruchu, nie odrywając ode mnie wzroku. Jego wargi lekko się rozchyliły. Nie powiedział ani słowa, nawet nie mrugnął.

 Nie mogąc wytrzymać tej przeraźliwej ciszy, w której słyszałam jedynie szybkie bicie swojego serca, wstałam z łózka. Poczułam jak z moich oczu spływają pojedyncze łzy. Podeszłam do okna i skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej. Wyjrzałam przez okno, uspokajając oddech. Nie podobała mi się cisza, która zapanowała między nami, ale chyba bardziej obawiałam się jego słów. Byłam pewna, że albo powie coś, co złamie mi serce, albo wyjdzie bez słowa. Chyba wolałabym to drugie. 

Nagle poczułam na swoich biodrach jego ciepłe, duże dłonie. Ułożył głowę na moim ramieniu i objął mnie. Tak mały, mało znaczący gest sprawił, że moje serce urosło. Nie musiał nic mówić. To co zrobił było piękniejsze od jakichkolwiek słów. Nie przestraszył się. Nie skreślił mnie. Przynajmniej takie odnosiłam wrażenie, kiedy jego usta zaczęły błądzić po mojej szyi. 

- jesteś bardzo silna. - zaczął nagle. - wiedz, że możesz na mnie liczyć. Nie pozwolę byś przechodziła przez to beze mnie. - wyszeptał. Zacisnął ręce wokół mojej talii. Po chwili chwycił moją dłoń i splótł nasze palce. Podniósł ją do góry i ucałował ją delikatnie.

~*~

Po tamtym dniu, Harry zaczął odwiedzać mnie coraz częściej. Nawet kiedy miał w dzień mnóstwo pracy, pisał do mnie, kiedy znalazł choć sekundę czasu. Czasem przychodził późnym popołudniem lub wieczorem. Chciał spędzić ze mną chociaż godzinę, dopóki któraś z pielęgniarek go nie wyrzuci.

Również moje przyjaciółki zaczęły przyprowadzać w odwiedziny swoich nowych chłopaków. Nie mogłam nacieszyć się ich szczęściem. Nie mogłam również przestać się śmiać, za każdym razem kiedy odwiedzał mnie cały skład One Direction.

Dni mijały, a moja choroba postępowała. Coraz mniej mogłam skupić się na czytaniu. Nie mogłam skoncentrować się na niczym, dłużej niż przez dziesięć minut. Coraz częściej trudno było mi oddychać, a stracenie przytomności przynajmniej raz dziennie było normą. Fizycznie czułam się coraz gorzej. Jednak psychicznie było ze mną coraz lepiej. Byłam coraz szczęśliwsza. Harry mnie rozpieszczał swoimi częstymi wizytami, buziakami, swoją niepohamowaną czułością. Oczywiście, przy wszystkich udawał twardziela, który nie wie co to romantyzm. 

Chłopcy musieli coraz częściej siedzieć w studiu lub jeździć na jakieś występy. Rozumiałam i nie czułam się z tym źle. Przecież to normalna sprawa, że artyści mają na głowie tyle spraw. I tak byłam w szoku, że przychodzili do mnie tak często. Że w ogóle im się chciało. Zawsze przed Ich wywiadami albo występami,  włączałam laptopa i oglądałam show, które robili. Za każdym razem, tuż przed wystąpieniem dzwonił do mnie Harry. Wciąż powtarzał, że to przynosi mu szczęście, jeśli choć przez dwie minuty ze mną porozmawia. Cieszyłam się i zawsze go wspierałam. Poza tym był jeden mały szczegół. Ja po prostu uwielbiałam słyszeć jego głos. Cholernie bardzo się w nim zakochałam. Oczywiście w głosie. No dobrze, nie będę oszukiwała. I tak wszyscy się tego domyślali. Zakochałam się w Harrym, byłam w niego zapatrzona. Intrygował i rozśmieszał mnie za każdym razem, kiedy się widzieliśmy. Był wyjątkowym chłopakiem. Nie całkiem normalnym, ale wyjątkowym. Zakochałam się w jego zachowaniu, jego głosie i oczach. Ale najbardziej w jego ogromnym sercu. Nie miałam pojęcia czy on czuje to co ja, bo nigdy mi się nie zwierzał. Jednak po jego zachowaniu wnioskowałam, że może jednak mam szczęście i ten niesamowity loczek może coś do mnie czuć. 

"Później, gdy już stali się sobie niezbędni i ta przyjaźń, bez nazywania jej po imieniu, przeistaczała się powoli w coś pełnego czułości i intymności, zrozumiała, że tak było o wiele lepiej."

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

no i powróciłam do Was! Mam nadzieję, że po tak długiej nieobecności (przynajmniej dla mnie długiej) nie wypadłam z wprawy pisania tego opowiadania. ;) Trzymam za siebie kciuki i zdaję się na Wasze opinie.
ps.: Zmieniłam wygląd głównej bohaterki więc zapraszam do spojrzenia. ;)

buziaczki.