Rozdział 9.

Chciałabym byście wyłączyły to co zazwyczaj leci i włączyły tę piosenkę. A jak się skończy to od nowa! ;)

Siedziałam na ławce,  w szpitalnym parku i paląc papierosa wpatrywałam się w spacerujących ludzi. Wszyscy byli tak bardzo zmęczeni chorobą, cierpiący. Do tej pory byłam jednym z takich właśnie pacjentów. Jednak dzięki mojemu pomysłowi, całe życie chorej nastolatki zmieniło się nie do poznania. Robiąc przysługę i niespodziankę przyjaciółką, sprawiłam sobie jeszcze większą.

Nie mogłam przestać o Nim myśleć. Towarzyszył mi w każdej sekundzie mojego życia. Przyznam, że czasem mnie to nawet męczyło. Dlaczego? Nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Nigdy nie rozmyślałam o nikim tak intensywnie i tak często.  Kiedy opowiedziałam o wszystkich swoich uczuciach mamie, uśmiechnęła się i stwierdziła szybko „zakochałaś się”. ale to nieprawda.. to niemożliwe. Kiedy? Przecież znamy się tak krótko. Nieważne ile godzin przegadaliśmy. Ludzie poznają się miesiącami, czasem nawet latami. Dopiero wtedy się zakochują. Czytałam mnóstwo książek o takiej tematyce. W większości z nich co prawda były przypadki zakochania od pierwszego wrażenia. Ale ja nigdy w to nie wierzyłam. A teraz mi osobiście coś takiego się przydarzyło. Czy to prawda? Czy ja go kocham?

***

Siedziałam na parapecie z książką w ręku. Nie mogłam się kompletnie skupić. Wciąż wyglądałam przez okno, wypatrując znajomej sylwetki. W mojej głowie wciąż pojawiał się obraz uśmiechniętego chłopaka z burzą loków.

Nagle przypomniała mi się pewna piosenka. A co najdziwniejsze, bardzo pasowała do mojego obecnego nastroju, do moich myśli. Bez większych skrupułów zaczęłam ją nucić.

“Baby, I'm too lost in you. Caught in you . Lost in everything about you ..”

Nawet nie usłyszałam kiedy, ale ktoś wszedł do Sali, a zaraz potem poczułam na swoim ramieniu ciepło dłoni i oddech przy swoim uchu.

- ja też. – usłyszałam zachrypnięty głos. Obróciłam głowę, a moje usta spotkały gorące usta Harry’ego.  Poczułam jak się rumienie, jak na mojej skórze pojawia się gęsia skórka. Dotknął dłonią mojego rozgrzanego, różowego policzka i spoglądając mi w oczy musnął swoimi wargami moje. Patrzył tak, jak gdyby czekał na pozwolenie. Na jakiś znak. Dotknęłam jego pełnych warg, by zaraz potem zatopić się w nich na dobre. Całował mnie z czułością, a jednocześnie zachłannie. Moje serce rosło, a w brzuchu czułam szalejące motyle. Wziął mnie na ręce. Oplotłam nogi wokół jego bioder. Nie przerywaliśmy pocałunku. Był tak wytęskniony, był jak spełnienie naszych najskrytszych marzeń. Oplotłam ręce wokół jego szyi i zamknęłam oczy, wczuwając się w ten cudowny moment.  Poczułam jak jego ręce zaciskają się na moich biodrach mocniej, z każdą sekundą. Nie mogłam uwierzyć w to co się dzieję.

Nagle poczułam się słabo. Puściłam szyję chłopaka i złapałam się za głowę by chwilę potem zobaczyć ciemność przed oczami.

~ Harry ~

Było tak cudownie. W końcu mogłem zasmakować jej niesamowitych warg. Ale w jednym momencie wszystko prysło. Poczułem jak wysuwa się z mojego objęcia. Przerażony chwyciłem ją mocniej i ułożyłem na łóżku.

- Alex? Co się dzieje? Alex! – krzyczałem, starając się nawiązać kontakt. Nic z tego. Nie odpowiadała. Była coraz bledsza. Wybiegłem z pokoju i zacząłem krzyczeć na cały korytarz nawołując lekarzy, pielęgniarki, kogokolwiek.

Zostałem wyproszony z pokoju. Wokół Alex stało paru lekarzy i pielęgniarki. Starali się jej pomóc. Na wszelkie sposoby. Wpatrywałem się w tą akcję przez małą szybę. To było straszne. Ta świadomość, że mogę stracić kogoś na kim tak bardzo mi zależy. Z każdą minutą miny lekarzy były coraz bardziej dołujące. Nie wiedziałem co się dzieję, nienawidziłem tego. 

Zacząłem przechadzać się po korytarzu, zaciskając pięści. Chciałem coś zrobić. Pomóc jej. Nienawidziłem bezczynności.

Czy to wszystko się z nią teraz dzieje to moja wina? Jeżeli tak, to nigdy sobie tego nie wybaczę.

Ale nie, to się nie może tak skończyć. Oni muszą jej pomóc. Muszą!

Minęło parę godzin. Wstając po raz kolejny z pobliskiego fotela, zauważyłem, że z pokoju Alex wychodzą wykończeni lekarze. Nie zauważyli mnie, wiec podbiegłem do nich z miną pełną nadziei.

- przepraszam, co z nią?

- właściwie to kim pan jest? – zwrócił się do mniej jeden z lekarzy

- to jej chłopak doktorze. – uśmiechnęła się znajoma mi pielęgniarka, pani Storm.

- rozumiem – zlustrował mnie wzrokiem . -  Jej stan jest stabilny. Udało nam się w ostatniej chwili. Co się właściwie stało?

- ja.. um.. – podrapałem się po tyle głowy z zakłopotaniem. Bo co ja miałem powiedzieć? Że straciła przytomność jak się całowaliśmy?

- w każdym razie, to się zdarza. Choroba postępuje więc takie zdarzenia mogą być coraz częstsze. Proszę uważać. – wytłumaczył mężczyzna, skinął głową i odszedł, a za nim reszta. Została jedynie ta miła pielęgniarka. Wpatrywała się we mnie bez słowa.

Ja stałem jak zamurowany. Takie zdarzenia? Postępująca choroba? A tak właściwie to jaka to choroba? Myślałem, że wiem o Alex wszystko, a  o najważniejszej rzeczy nie wiedziałem. W tamtym momencie zrobiło mi się tak cholernie głupio.

- przepraszam za tego chłopaka, ale inaczej nikt nie udzieliłby panu informacji. – usłyszałem sympatyczny kobiecy głos.

- niech pani nie przeprasza. Bardzo dziękuję – uśmiechnąłem się do niej. – czy mogę.. – spojrzałem nieśmiało w stronę drzwi.

- no jasne.  – odwzajemniła gest i odeszła.

Kiedy wszedłem od razu usłyszałem pikanie. Alex była popodłączana do mnóstwa sprzętów. Podszedłem niepewnie do jej łóżka. Była całkowicie blada. Bałem się podejść bliżej. Bałem się, że znowu coś jej zrobię. Była taka delikatna. Po paru minutach w końcu się przemogłem i przysunąłem krzesło do łóżka. Złapałem delikatnie jej małą dłoń i wpatrywałem się w jej spokojną, piękną twarz.

- przepraszam.. – wyszeptałem, a z moich oczu popłynęła łza.

***

Kiedy się obudziłam, poczułam przeszywający ból głowy. Otworzyłam oczy. Wszystko było tak przeraźliwie jasne. Co się właściwie stało? Pamiętam tylko, że całowałam Harry’ego. Ale to był sen. Na pewno. Bardzo piękny, ale jedynie sen. Spojrzałam w bok, a moim oczom ukazał się drzemiący chłopak. Co się dzieje? Dlaczego on tu jest? Jego głowa leżała obok mojej dłoni, którą wciąż ściskał. Uśmiechnęłam się pod nosem i odgarnęłam opadające na jego czoło loki. Poruszył się, a chwilę potem podniósł głowę.

- Alex.. – wyszeptał po czym ukazał delikatne dołeczki. – martwiłem się. – podniósł moją rękę i ucałował ją.

- co się stało? – spytałam w końcu.

- no bo wiesz.. straciłaś przytomność.. to moja wina.. – tłumaczył, spuszczając wzrok.

- dlaczego tak mówisz?

- bo.. całowaliśmy się i wtedy.. – dalszej części jego odpowiedzi nie zarejestrowałam. Czyli to jednak nie był sen? To wydarzyło się naprawdę? Nie.. to nie może być prawda. To jest zbyt piękne, zbyt cudowne, żeby mogło być prawdziwe.. w następnej chwili zrobiło mi się strasznie głupio. Skoro tak było, a ja mu zemdlałam w ramionach.. boże, jaka ja jestem beznadziejna… odwróciłam wzrok i zacisnęłam wargi.

- przepraszam.. – rzekłam cicho, a z moich oczu popłynęły łzy.

- to ja przepraszam. – usłyszałam jego zachrypnięty głos. Odwrócił moją twarz palcem i spojrzał mi głęboko w oczy. Znów poczułam jak przeszywa mnie wzrokiem, jak mnie rozbiera, dostając się do mojej duszy, do mojego serca. – Kocham cię.. – wyszeptał. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

trzymam kciuki, by ten rozdział przypadł Wam do gustu! wiem, że mam tendencję do szaleństwa, no ale co poradzę jak nic nie proadze. jak tylko go skończyłam, chciałam się od razu nim z Wami podzielić!

buziaki!